Wensvaders – Draagmoederschap

Bang, banger, bangst.

Ik merk dat als ik over het draagmoederschap begin, er veel vragen komen over angst. Als ik vertel dat mijn ei gebruikt zal worden, worden dat er nog meer! Ik vind het wel de moeite waard om hieraan een blogje te besteden.

Ben je niet bang dat je aan de baby gaat hechten? Dit is een verborgen vraag. De echte vraag is of ik niet bang ben om het kindje af te staan aan Stefano en Arnout. Hoogtevrees is ook zoiets, je bent niet bang voor hoogte, je bent bang om te vallen. Vliegangst, je bent niet bang te vliegen, je bent bang om neer te storten. Ik ben niet bang voor het hechten aan het kindje. Dat mag er ook zijn, ik zal ook van dit kindje houden.

Ben je niet bang dat je het kindje niet kan afstaan aan Stefano en Arnout? Nee daar ben ik niet bang voor. Dit kindje zal ontstaan uit liefde. Er zullen ongetwijfeld emoties zijn, misschien ook rouw. Ik weet hoe het is om te rouwen voor mensen die nog in leven zijn. Om te rouwen om een rol die ik niet zal invullen. In sommige gevallen door een keus van een ander en andere gevallen door onvermogen van de ander. In dit geval zal het zijn door mijn eigen keus. Emoties mogen er zijn maar uiteindelijk komt het neer op een keus, volg ik mij in mijn emoties en verloochen mijn ideaal en stort ik de jongens in een afgrijselijk verdriet en schaad ik het vertrouwen van mijn man in mij? Of laat ik de emoties er zijn en verwerk ik die en houd ik mijn visie op het doel: de jongens papa’s maken. Het is voor mij ondenkbaar om het kindje niet mee te geven aan hun papa’s. Ik zou niet met mezelf kunnen leven of deze daad uit kunnen leggen. Niet aan mezelf, niet naar mijn man en al helemaal niet aan mijn kinderen. Ik hoop dat Arnout en Stefano echt kunnen vertrouwen dat dit goed komt, dat ze niet alleen naar dat moment toe leven dat ze juridisch ouder zijn maar ook kunnen genieten van elke stap in dit proces zonder die angst. Al zal voor hun altijd die angst blijven. Ik hoop dat ze die angst naar mij kunnen uiten, dat ze me bellen als ze midden in de nacht wakker liggen.. dat ze hun visies kunnen geven zonder bang te zijn dat ik ervan door ga of terug kom op mijn keuze.

Ben je niet bang voor het afscheid moment? Dit zal geen vaarwel zijn maar een tot ziens! Dat idee geeft mij een heel fijn gevoel. Daarnaast wil ik heel graag de tijd hebben om tot ziens te zeggen. Misschien is dat snel na de bevalling, misschien wil ik nog een dagje mee genieten van de geboorte vreugde. Ik weet wanneer het tijd zal zijn en dan zal het goed zijn.

Ben je niet bang dat Arnout en Stefano afhaken tijdens de zwangerschap? Dit ligt buiten mij. Het is voor mij ondenkbaar om het kindje niet mee te geven aan Arnout en Stefano. Zo zal deze vraag voor hun net zo ondenkbaar zijn. We kunnen elkaar geen zekerheden bieden tot alles juridisch geregeld is. Tot dan zullen we elkaar hierin moeten geloven en vertrouwen. En wat als het wel gebeurt? Dan ben ik verantwoordelijk voor het kindje en zal het liefdevol opgroeien bij manlief en mij.

Ben je niet bang dat je wat overkomt tijdens de zwangerschap/bevalling? Nee, hoe vreselijk dat ook zou zijn. Ik heb een keus gemaakt. Als ik een keus maak dan sta ik daar 100% achter. Dan is mij iets overkomen terwijl ik dat ideaal najoeg. Zwaar kloten, dat zou het wel zijn.

Ben je niet bang dat Arnout en Stefano het contact op een later moment verbreken? Ook dit ligt buiten mij. Die keus zou ik ontzettend fout vinden. Het zou alleen niks afdoen aan wat ik gedaan heb: een mensje op de wereld gezet en 2 mannen papa’s gemaakt.

Ben je niet bang voor de reactie van je eigen kinderen? Ik denk dat we dit met de juiste aanpak moeten doen. De oudste weet dat alleen vrouwen ‘babyhuisjes’ in hun buik hebben en mannen niet. Als wij uitleggen dat de jongens graag een kindje willen maar geen babyhuisje hebben, en dat daarom de baby in mama’s buik logeert, moet dit goed komen. En zoals elke logeerpartij: na een tijdje moet je naar je eigen huis, en je eigen ouders. Het moet ten alle tijden duidelijk zijn dat er in ons huis niet nog een baby komt. We zullen de baby dan ook niet mee nemen naar ons huis. Na een week zullen we op kraamvisite gaan om het kindje van Arnout en Stefano te bewonderen. Na die eerste periode is het kindje natuurlijk altijd welkom.

Ben je niet bang voor de reactie van de kinderen op latere leeftijd? Je eigen kinderen en het kindje van de papa’s? Nee daar ben ik niet bang voor, ik maak mijn eigen keuzes en overwegingen. Ik kan ze vertellen dat ik dit gedaan heb puur uit liefde, dat dit een wel overwogen keus was. Ze hoeven het niet leuk te vinden, ze hoeven het er niet mee eens te zijn. Ik zal ze alles vertellen, onze afwegingen ons gevoel en onze ideeën. Het is daarom ook goed dat deze blog er is. Dan kunnen zij en wij terug lezen hoe ik er toen instond. Daarnaast zullen we altijd eerlijk zijn, hoe het kindje is ontstaan, wie ik ben en wat ik van het kindje ben. Ik zal er altijd zijn, waar nodig zal ik er zijn. En wat als ik het niet zou doen om deze reden? En de kinderen ons later zouden zeggen dat ze het een super tof idee vonden… ik wil niet in angst leven. Ik wil vanuit liefde leven.

Ben je niet bang dat dit een enorme druk legt op je relatie? Ik ken mijn man al bijna voor de helft van mijn leven. Hij heeft me in goede tijden gezien en hele slechte. Hij kent mij als geen ander en ik hem. Wij hebben hier uren overgepraat. Ik denk dat wij dit aan kunnen.

Ben je niet bang voor meningen van buitenaf? Deze is het simpelst. Ik doe alles vanuit intrinsieke motivatie, van binnenuit dus. Ik heb de overtuiging dat dit goed is. Ik heb geen waardering of schouderklopjes van buitenaf nodig. Al zijn positieve reacties wel heel leuk! En tja die negatieve…. daar ga ik niet eens aandacht aan besteden. Iedereen zit het leven vanuit zijn eigen filters. Een mening zegt wat over de filters van iemand. Niets over mij.

Tot slot: Ik wil als ik aan ‘het eind’ ben, terug kunnen kijken en zeggen: kijk wat ik allemaal gedaan heb. En niet: kijk waar ik allemaal bang voor was. Ik zou het een eer vinden om een levenslange rol te mogen spelen in het leven van Stefano en Arnout. Ik zeg altijd, we hebben alleen maar tijd op deze aardkloot. Wat is er mooier dan iemand die zijn tijd aan jou wil besteden.

—————English by S—————

Aren’t you afraid?

If I bring up surrogacy in a conversation there are always a lot of questions about fear. If I tell about the baby being biologically mine for 50%, there is even more fear. So here we go, a blog about the possible fears.

Aren’t you afraid getting attached to the baby? I think this is about something else. The real question is if I’m afraid to give the baby to Arnout & Stefano. Like if you are afraid of height it’s actually about falling. Afraid of flying, actually afraid of crashing and burning. I am not afraid to get attached. I think it is natural to do it, I will love this child as well.

Aren’t you afraid that you can’t give the baby up to Stefano & Arnout? No, i’m not afraid to do so. This child will come into this world born out of love. There will be strong emotions, even mourning. But I know what it is like to mourn over someone who is still alive. To mourn over something I won’t have/do. In some cases by the choice of someone else and sometimes it was just because the inability of someone else. In this case it will be by my own choice. Emotions will defenitly be a great part but in the end I will have a choice, do I follow my emotions or do I keep my eyes on the goal: give this child to his/her two fathers. I can’t even think of not doing this. I couldn’t live with myself or explain why I didn’t go through with it. Not to myself, my husband and defenitly not to my children. I hope Arnout & Stefano can put there trust in me, that the aren’t afraid of the what if’s and talk to me/us when they are feeling bad about it. But I guess there is always the fear. And I really hope they can talk about that fear with me at any time, even in the middle of the night without being afraid that I will run off or something.

Aren’t you afraid of saying goodbye? This won’t be a farewell but a see you later! That gives me a calm feeling. And I would like to have the time to say see you later. Maybe that is imediatly after giving birth but maybe the next day. I will know when the time is there but there will be a time.

Aren’t you afraid Stefano & Arnout will leave you hanging during pregnancy? This is beyond my reach. I really don’t think this will happen. But it will be the same for them they can’t imagine not wanting the baby like I can’t imagine not going through with this. We can’t give each other certainties till everything has been settled in court. Till then it will be faith and trust. En what if it will happen? Then we will be responsible for another child and he or she will grow up in our loving home.

Aren’t you afraid something happens to you during pregnancy/giving birth? No, but there is always the horrible possibility. But I made this choice. And once I do I am a 100% committed. If so then it will be while chasing my ideals. It would suck, but I would be because of me.

Aren’t you afraid they will break all contact after the baby is born? This is another thing I can’t do something about. I think it would be very wrong. But it won’t change the thing I did. I made a beautiful human being and I made two men fathers and that is a great thing.

Aren’t you afraid for the reaction of your own children? We have thought about how to bring this to the kids. The oldest knows only women have a “babyhome” in there belly and men don’t. If we explain that the guys really want a baby but don’t have a baby home. And I can have a baby stay over in my home It would be something to understand. Like every stay over there will be a point to go home, to your own parents. It must be clear to them that there won’t be another baby in this house. We will not take the baby home for this matter. In a week we will go to them to see the baby who stayed over. After this they are welcome in our house off course.

Aren’t you afraid for the reaction when the kids will get older? Your own kids but the child of the dads as well? No I am not, I make my own choices and considerations. I can tell them I did this out of love, a well considered choice. They don’t even have to like it or agree to it. I will tell them the whole story from start to where we are now. Therefore it is great to put all this down so we can read it back in years if we want to. We will always be honest in how the baby came into this world and who I am to the child. I will be there when needed for all of them. And what if I won’t do this because of being afraid what the kids will think later in life? There is also a possibilty they will think it was a great thing to do and then I didn’t go through with it… I don’t want to live out of fear but out of love.

Aren’t you afraid this will bring pressure in your realtion? I know my husband for half of my life. He has seen me in my highest days but also in my lowest. He knows me like no other and we did a great lot of talking about this subject. I think we can handle this.

Aren’t you afraid of the opinions of others? This one is the easiest. I do this from intrinsic motivation, from my inner depths. I have the conviction that this is right. I don’t need appreciation and people telling me I’m awesome. But the positive reactions are great and I like reading them! And the negative reactions… I won’t even put my energy in it. Everybody lives from there own beliefs. And giving an opinion says something about that. Nothing about me.

Finally: I want to be able to look back in the end when it is all “done”: look at what I have accomplished. And not: look what I was afraid of. It would be an honor to be able to do this and create a lifetime bond with Stefano & Arnout. I always say, there is only so much time we have on this earth. What is greater then spedning that time together.