Ontmoetingen!
Vorige week dinsdag kwamen Arnout en Stefano onze kindjes ontmoeten. De oudste weet al van de aard van onze vriendschap met de jongens, al was daar nog wel wat onduidelijkheid over. Gaat onze baby dan terug in jou buik? Uh nee schat, dat is helemaal een nieuw kindje die nog helemaal moet groeien. En die komt niet hier wonen toch? Want dat wil ik niet hoor. Nee die gaat naar zijn eigen papa’s en daar wonen, maar we kunnen de baby wel af en toe bezoeken hoor! Dat was helemaal prima maar die dikke buik was wel mega stom want dan kun je niet meer lekker tegen mama aan liggen. Nou dat begrijp ik volkomen! Maar lepeltje lepeltje knuffelen is ook leuk! Ja, dat moesten we dan maar doen!
Toen Stefano en Arnout arriveerden was de oudste nog op school en de jongste was nog even wakker. Na een ontactische: ‘wie wil er een baby?’ van mij, heeft de jongste even lekker bij Stefano op schoot gezeten. Geen tranen! Goed teken!
School was bijna afgelopen en ik ging samen met Arnout de oudste van school halen. Nou die was super enthousiast en vloog Arnout meteen aan om een dikke knuffel te geven.
De jongens werden al snel mee naar boven genomen om de slaapkamer te laten zien. Na een selfie sessie met Stefano, wat de oudste ontzettend grappig vond, zijn we patatjes gaan eten en was de date met de kindjes alweer voorbij!
We hadden zaterdag afgesproken om Arnout’s en Stefano’s familie en vrienden te ontmoeten. Dat waren er ‘gelukkig maar 12’. Ik was eerst helemaal niet zenuwachtig maar toen we aankwamen en de volle woonkamer zagen, kreeg ik toch een ‘meet the parents’ gevoel in mijn maag. Dat zakte al snel weg want het was een hartstikke leuk gezelschap.
We hebben niet met iedereen kunnen praten maar het was super fijn om samen te zijn en van gedachten te wisselen. Het was goed om de jongens in hun eigen omgeving te zien en ook fijn om de ouders te ontmoeten. Ik denk dat voor hun het ook fijn is om te weten wie wij zijn en met wie hun geliefden dit emotionele traject aangaan.
We hadden veel overeenkomende interesses en dezelfde humor dus al met al een hele geslaagde middag waar ik het gevoel had gewoon mezelf te kunnen zijn en manlief ook.
Daarna zijn we met zijn viertjes nog wat in de stad gaan eten. Ik was toen al best wel moe van alle indrukken en gesprekstof. Tijdens het etentje nog veel gelachen maar ook serieuze dingen besproken. Door de vermoeidheid kreeg niet alles meer goed mee, het was tijd om naar huis te gaan. Helaas kneiter slecht weer onderweg en een chauffeur vond het nodig om ons bijna van de weg te drukken. Doodeng! Ik moest nog huilen van de schrik,de vermoeidheid en de emotionele dag.
Eenmaal thuis was alles weer gedaald en hebben we nog even nagepraat over de geslaagde dag! Hopelijk gaan we deze mensen nog vaak zien!
—————English translated by S—————
Hello!
Last week on Tuesday Arnout & Stefano came to meet the kids. The oldest already knew about the goal of our friendship, altough some things were a little fuzzy. Is our baby going back in your tummy? Uh no sweety, this is a new baby who isn’t in my tummy yet. And the baby is not going to live here right? Because I don’t want another baby. No, he or she is going to live with his/her dads, but we can visit them off course. Ok then, but I can’t cuddle because of your big belly. I could agree to that but there are other ways to cuddle. And that was fine!
When Stefano & Arnout arrived the oldest was still at school and the youngest was awake. After asking: ‘Who want a baby?’ (WE DO! haha), Stefano took the little one on his lap. No tears, good sign!
School was almost over and I went to school with Arnout to get the oldest. Arnout got a very enthusiastic hug immediately.
The boys quickly got taken upstairs by the oldest to see the bedroom with all the toys and stuffed animals. After a selfie session with Stefano, wich was very funny to the oldest, we ate some fries and was the date almost over already!
The next date was on saturday to meet some of Stefano and Arnout their friends. Thank go it were “only 12”. I wasn’t nervous at first but when we arrived and I saw the full living room I got a ‘meet the parents’ feeling. But after entering the room it faded quickly because it was good company.
We couldn’t talk to everyone but it was great sharing thoughts and being together. It was good to see the boys in their own enviroment and to meet their parents. I think also for them it is good knowing who we are and who their loved ones enter this emotional process with.
We had a lot of similarities and the same kind of humor so it was a great afternoon where we both could be ourselves.
It the evening we went out for dinner just the four of us. I was kind of tired from all the new people and conversations but we had a fun dinner but also talked about some serious topics. Because I was so tired some things went by me so it was time to go home. We had some really bad weather on our way home and almost got bumped of the road because of some driver. Terrifying! I cried a little because of this, the tiredness and the emotional day.
Once home I calmed down and talked about the succesful day! We hope to see everyone more in the future!
Wensvaders - Draagmoederschap 