Wensvaders – Draagmoederschap

En toen was het dan eindelijk zo ver. Om half 8 kwamen we aan in het ziekenhuis en was het dan tijd om Toni te gaan halen. Door de zwangerschapsdiabetes lag hij goed hoog in de grafieken en was de verwachting dat als hij tot het einde zal blijven zitten dit niet goed zou komen. Dus melden wij ons netjes om half 8 bij de verloskamers in het MST.

Uiteraard eerst aan de monitoren aangesloten worden en toen konden we weeënopwekkers gestart worden en de vliezen gebroken. Toch best gek om te zien dat dit met een soort breinaald van de action gaat. En dan is het verder wachten. Gaan de weeën opwekkers hun werk doen of gaat het heel lang duren?

We zetten allemaal in op een tijd en beginnen met wat potjes klootzakken. De een na de ander wordt President (ok, iedereen behalve Arnout, ahw) en zo tikt de tijd voorbij. De opwekkers worden opgehoogd en opgehoogd maar echte weeën blijven nog uit.

Dan beginnen er weten te ontstaan en in bed liggen en weeën opvangen is een beetje een vreemde houding dus wordt de skippybal erbij gehaald en dat lijkt ook direct een goed effect te hebben voor het komen en gaan van weeën, regelmatiger en vaker komen deze nu voor en de kaarten zijn inmiddels aan de kant gelegd.

Ergens in de middag na al behoorlijk wat weeën blijkt er kwa ontsluiting nog niet zoveel vordering in te zitten (HOE DAN?) en moeten we nog steeds afwachten. Ondertussen worden de weeën heftiger en gaan we alle gegokte tijdspunten voorbij. Verah blijft rustig door puffen en doet het echt super goed!

Als etenstijd in zicht begint te komen zijn de weeën heftiger en heftiger. Ondertussen komt de mevrouw van room service vrolijk het eten brengen wat Verah in de ochtend had doorgegeven. Helaas is dit gebraden kippetje voor niets gestorven want de salade gaat er natuurlijk niet in. Het lijkt best wel te vlotten en als de gynaecoloog meldt dat er al goed vordering in zit is iedereen wel even blij. En door met de weeën.

Na etenstijd arriveert de fotograaf en puft Verah echt heel zen en bedachtzaam de weeën weg. We vragen ons soms echt af hoe dan want het ziet er behoorlijk pijnlijk uit. Het duurt nu allemaal wat langer en soms komt er ook wat persdrang bij kijken, er is nog geen 10cm dus dat kan nog niet helemaal doorzetten. Langzaam maar zeker komt dit punt er wel aan.

Dan is het na even wachten op de gyn eindelijk zo ver, 10cm en tijd om te persen. Wat een kracht komt hierbij kijken poeh! En wat ging het ontzettend goed. Ook was de support in the room ook heel fijn en heel relaxt, geen paniek of gekkigheid. In een best wel korte tijd was daar dan ineens dat mannetje, die waarvan we al een tijdje wisten dat hij eraan zat te komen maar er nu echt is. Wat een mega bijzonder en intens gelukkig moment, en wat een topper was Verah vandaag, en de afgelopen maanden, en altijd ❤

Na de geboorte van James zou ook de placenta nog geboren moeten worden. Maar het blijkt dat er helemaal geen nawee komt en de verloskundige drukt wat op Verah haar buik (fijn, not!) om te proberen of het met wat stimulatie komt. Dan komt er ineens een boel bloedverlies maar nog geen placenta. De placenta bleek vast te zitten en na een kwartier was er zoveel bloed verloren dat ze met spoed de OK opbelde om daar de placenta te gaan halen. Heel snel ging Verah in een ander bed met toeters en bellen naar de OK.

Een uur ofzo naar de bevalling komt er al wat bezoek. James zijn zus komt hem ook even bewonderen, super schattig. Ondertussen is het wachten op nieuws over Verah. De verpleging bij de verloskamers heeft niet heel veel nieuws dus we moeten maar afwachten. Na 2 uur ofzo horen we dat ze van de OK af is, 2 zakken bloed heeft gekregen en nu even moet uitslapen. Tegen half 1 kwam Verah weer terug in de verloskamer.

Nog een beetje suf en duf praten we nog even na. En dan ergens in de nacht is het tijd om wat te gaan slapen. Omdat het op de kraamafdeling heel druk is slapen we met z’n vieren in de verloskamer. De volgende ochtend worden er wat checks uitgevoerd en kunnen we in de loop van de ochtend naar de kraamafdeling.

Een best ruime kamer hebben we daar en de familie van Verah komt op bezoek. James slaapt ondertussen gewoon lekker door en het maakt hem niet uit hoeveel mensen er in de kamer zijn. In de middag komen onze ouders nog even op bezoek en voor de rest zitten we een beetje te chillen in de kamer. En dan is het wachten op het naar huis mogen gaan.

Dan rond 20:00 is het tijd voor de laatste bloedsuiker en mogen we daarna gewoon naar huis! Verah moest nog blijven om haar bloedwaarden in de gaten te houden omdat ze nog wel duf was van het bloedverlies. Hoe het naar huis gaan ging komt in een volgend blog haha want deze is al best lang! (Meer foto’s HIER)

Dreams can come true, you just have to find the one..

---

And then it was time to go the hospital. At 07:30 we arrived and it was time to go get Toni. Due to high blood sugars during the pregnancy it was decided to induce labor at 38 weeks because the expectations where that Toni was a really big baby and if we waited longer he wouldn’t be able to come out.

Verah got hooked up to an IV and some monitors to register the baby’s heart rate and her’s, and het water was manually broken to induce some labor. She also got started on an IV to induce contractions. The wait begins.

We all guessed a time for the actual birth of Toni and then started playing some card games. Time flies by and the IV got upped by every 20 minutes. The contractions where not really showing yet so we continued playing games.

After a couple of hours contractions came and she got out of bed and on to a skippy ball to relief some of the contractions pains. This seems to have a good effect and the contractions are more constant and a bit more intens now.

Somewhere in the afternoon a gynaecoloog came to check how far along she was but it wasn’t that far yet. So that was a bit of a bummer after having contractions for the last couple of hours. They became more painful and more frequent but that was a good sign. Verah passed every contraction really calm an mindful. What a hero!

Around dinner time the contractions where really frequent and present. In the middle of a contraction a hospital worker showed up with some chicken salad for dinner. That dinner was not going to be eaten haha, sorry chicken. It seems to be going quicker now and when the gynaecologist checked she confirmed that.

After dinnertime our birth photographer arrived and Verah is still going trough the contractions as a champ. The contractions are staying on longer and there is some urge to push at some point. We are waiting for the gynaecologist to arrive to check if that is possible yet but 2 other women are also ginving birth at this exact moment so it is a bit hectic.

And then the gyn was there, checked. Almost at 10cm so it was almost time to push.What an intense moment of power and strength during the pushing! Verah her support team was amazing and relaxt so glad they where there with us. In a really short period of time things advanced quick, and after about 30 minutes of pushing he was there. What an amazing moment to see him out in the world, so incredible that we get to see our dream come true. And what an amazing thing Verah did, so incredibly proud ❤

About 15 minutes after he was born the placenta must come out, but there were no more contractions. After some stimulation from the nurse nothing happend expect a lot of blood loss. The placenta was stuck and after losing a big amount of blood they decided it was time for Verah to go to the OR. They actually ran her to the OR and we were left in the delivery room.

About an hour after the birth of James his sitster came to meet him and it was such a cute moment. Also a couple of other visitors came for a litte bit to see our sweet little man. Meanwhile we where waiting for news on Verah but nobody could tell us anything. After 2 hours we heard the OR went great and she must nog sleep it off a little and she would be back around midnight.

At about 00:30 she arrived back in the room and we talked abt whilst she was still a bit woozy doozy. Then somewhere in the night it was time to sleep. Because it was really busy in the hospital we all slept in the delivery room, some more than others haha! The next morning some checks are done and then we were transferred to another room where we could chill and wait to go home.

We were put into a big room. Verah’s family came to visit in the morning. In the afternoon some of our family came to say hello. Meanwhile James was sleeping like a baby haha. We were hoping to go home that evening so the rest of the day was spend waiting for that.

At about 20:00 it was time for the last glucose check for James. And after that we could go hom! Verah had to stay in the hospital for another night to monitor her blood levels. How going home went you will read it the next blog since this one is pretty long already…! (More pictures HERE)

Dreams can come true, you just have to find the one..