Wensvaders – Draagmoederschap

Draagmoederschap, but why?

Toen ik zwanger was van de oudste meldde ik me aan op zwangerschapspagina. Wat resulteerde in een groepje zwangeren die allemaal in mei uitgerekend waren. In dat groepje zat Anique, zij was zwanger voor 2 papa’s. Ik was geïntrigeerd. Wat een mooi geschenk en daarna meteen (zoals iedereen waarschijnlijk persoonlijk bij zichzelf ten rade gaat): zou ik dit kunnen? Ik besloot dat niet te kunnen weten, immers ik zelf net zwanger was. A fijn, de tijd tikte door en de oudste was geboren. Het draagmoederschap van Anique volgde ik via haar blog zo nu en dan, maar het verdween op de achtergrond. Ik genoot elke dag van het ouderschap en ondanks dat alles eigenlijk zo makkelijk verliep heb ik het ouderschap en de oudste nooit voor lief genomen.

Toch was er toen al een gevoel, idee en overtuiging ontstaan. De tijd verstreek, ik werd opnieuw zwanger. Het was wederom een mooie tijd, geen kwaaltjes, geen vermoeidheid of lichamelijke ongemakken. Ik genoot weer volop. De bevalling was wederom vlot en geen ‘schade’. En daar was onze mooie jongste. Helemaal gezond, alles erop en eraan. Wat blijft het bijzonder en wat voel ik me dankbaar dat ik dit mag meemaken.

Die dankbaarheid voelde ik nog eens toen ik bij de kapper was. Ik weet niet meer of ik het artikel in de krant las of op mijn telefoon. Ik had in elk geval haarverf in mijn haar en probeerde de tijd door te komen door wat te lezen. Een in vet gedrukte kop: homostel moet baby afstaan, 2 jongens die bij een leeg ledikantje verslagen erbij stonden. Ik las verder en naar mate ik verder las begonnen mijn ogen te prikken… wat een verhaal, wat een onvoorstelbaar verhaal en wat een enorm verlies. De kookwekker ging, de kapster vroeg mij of het wel ging en ik mompelde iets over prikkende haarverflucht in mn ogen….

Als je een kindje hebt komt altijd de vraag komt er een tweede, als je er twee hebt komt er vaak, komt er een derde? Nee in ons gezin komt er geen derde. Niet omdat het niet kan, maar omdat ik het niet wil. Onze manier van opvoeden vergt veel tijd, geduld en liefde. Ik heb genoeg te geven voor 2 maar niet voor 3. Daar waren Man en ik het gelukkig over eens. Gezien het leeftijdsverschil tussen de oudste en de jongste merkten we ook dat het tegenviel om weer een klein hulpeloos hummeltje bij ons te hebben. Ze moet alles leren, de oudste heeft al een mate van zelfstandigheid. Nee dit is goed, wij met zijn viertjes.

Zou je dan nooit meer zwanger willen zijn? Hmm die vraag liet me niet los. Ik zou best nog eens zwanger willen zijn en vooral: willen bevallen. Vraag me nu of ik wil bevallen en ik zeg meteen ja. Sommigen zullen me voor gek verklaren. Ik vind het prachtig, de pijn, de opluchting, het intense geluk, het leven! Maarja ik wil niet nog de zorg voor een derde kindje…..

Op feestjes en verjaardagen zei ik vaak: als het niet lukt, laat me het weten! En vaak werd er dan om gelachen en ja dan weten we je te vinden. Gelukkig heb ik vruchtbare vrienden, ik ben niet benadert !

Zo stonden wij ook gezellig in de partytent te kletsen met onze buurtjes en vrienden op de jaarlijkse buurtbbq. Het gesprek ging over kinderen. En weer zei ik als het niet lukt…. Normaal lacht iedereen erom maar nu was er iemand de me vroeg: als je dat dan toch echt zo sterk voelt… waarom doe je er dan niks mee? Ik reageerde: omdat mijn baarmoeder tot nu toe niet nodig is geweest, gelukkig. De reactie van mijn gesprekspartner raakte me: maar er zijn toch veel mensen met een kinderwens die misschien wel op jou zit te wachten?

Ik geloof in tekenen van het universum, om niet te spiritueel te worden: als dingen je niet loslaten, moet je ze misschien juist vasthouden…

Ik begon info te verzamelen, zoveel mogelijk te lezen en ik wist het zeker: dit wil ik! Maar zou manlief dit ook willen? We hebben al zoveel avonturen beleeft, zouden we samen dit avontuur aan kunnen gaan?

Voorzichtig, op een avond begon ik er over. Totaal niet wat ik had verwacht maar hij was enthousiast. Stelde oprechte vragen en wilde wel meer weten…

Ik wilde de echte verhalen. Niet platte tekst. De echt ervaringen, vanuit verschillende perspectieven. De goede verhalen met een ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Maar ook de niet leuke ervaringen, het rauwe verdriet, het geluk. Alles.

Dus ik ging op zoek… op facebook…

—————English translated by S—————

Surrogacy, but why?

When I was pregnant with the oldest I registred on a pregnancyforum. It resulted talking to a group of women who were pregnant at the same time. In that group there was a women named Anique, she was a surrogate for two dads to be. I was intregued. What an amazing gift and after that I thought could I do something like that? I decided I could know, this was my first pregnancy and I didn’t know how giving birth would be.  Anique kept a wordpress page wich I followed during her pregnancy and surrogacy made it’s way to the back of my mind. I enjoyed being a parent every single day and I never took for granted being pregnant and having a child.

Still there was a feeling, an idea about being a surrogate. Time passed by and I got pregnant again. Another pregnancy with little to none complains. Giving birth the second time was fast again. And then there were two children. It was amazing to experience this once again and I feel gratefull.

That feeling of gratitude I still felt one day at the hair salon. I don’t know if I read the article in the newspaper or on my phone but I sat there with dye in my hair and was reading it to pass the time. A bold title: Gay couple has to give back baby, and there was a picture of these two guys standing next to an empty crib. I read the article and my eyes started to sting a little, what a story, unimaginable and what a loss. The dye was in long enough and the hairdresser asked if everything was ok and I mumbled something about the smell of dye in my eyes…

If you have a child there is always the question will there be another? And when you have the second one will there be a third? In our case there won’t be a third. Not because I am unable to but because I don’t want to. Our way of upbringing takes a lot of time, patience and love. I have enough of that for two but three is going to be a lot. Me and my husband agreed on this. There is a age difference between the oldest and the youngest and we noticed it was quite tough having a little one when the other is a couple years older. She has to learn everything while the oldest has build up her own manners already. No, two is good and we are happy with the four of us.

Don’t you want to be pregnant ever again? That is the question that couldn’t slip my mind. I wanted to be pregnant once again, give birth even more so. If you ask me to give birth right now the answer would be yes. Some people will think i’m crazy but I had great experiences, the pain, the relieve, the intense feeling of joy, life! But I also don’t want to take care of another child…

On parties and and birthdays I always said: if you can’t get pregnant, let me know! And people would laugh and they say they know where to find me. Fortunately my friends managed on their own.

On the annual BBQ with our neighbours and friends we talked about having children. And once again I said If you can’t… normally everyone laughed a bit and the topic was done but this time someone said if you feel so strongly about this why don’t you do something with this? I reacted: because nobody needed my help. Then this person said: there are a lot of other people in need for help and maybe waiting for you?

I believe in signs of the universe, not to get spiritual: if you can’t let things go, you might need to make some work of it…

I started gathering information and reading about this subject of being a surrogate, and after reading about it I tought: this is what I want! But would my husband be open for this? We have been trough a lot could we go trough this together aswell?

Carefully, one evening I started talking about this subject. Other then I expected he was enthusiastic. He asked good questions and wanted to know more..

I wanted the real stories not just the stories I found via google. De real experiences, from different perspectives. De good stories but also the bad. The joy, the happiness but also the hurt and troubles.

So i sarted to search… on Facebook…