Toeval bestaat niet?!
Ik meldde me aan op de facebookgroep, schreef een kort stukje en vroeg of er draagmoeders waren die hun ervaringen met mij wilde delen. Die waren er! Ik heb alles gelezen en alles mogen vragen. Fantastisch! Ik kwam er achter dat Anique van ruim 5 jaar geleden de oprichtster was van de groep, grappig hoe dingen lopen.
Zo kreeg ik een berichtje van Stefano. Hij vertelde me dat ze ook een traject hadden doorlopen met niet de gewenste uitkomst. Maar ik mocht alles vragen en hij wilde me graag helpen in mijn zoektocht! Top! Ik had al veel pbtjes van draagmoeders maar het vanuit het perspectief van wensvaders had ik het nog niet gehoord. Op dat moment ging er nog totaal geen belletje rinkelen over het verhaal dat ik bij de kapper gelezen had…
We raakten aan de klets en t was gezellig. Even snel door de foto’s gescrolled van Stefano’s facebook pagina. Ik zag dat ze naar de harry potter exhibition waren geweest en dat sprak me meteen aan. Ik ben een enorme fan van Harry Potter en wat is leuker dan iemand die net zo gepassioneerd is! We werden facebookvriendjes en nieuwsgierig als ik ben begon ik hun postst te lezen en zag dat ze een blog hadden! Leuk! Tot ik bij de mei postst kwam en erachter kwam wat de oorzaak ‘van het niet gewenste resultaat’ was. Dit waren de jongens, die van dat verhaal in de krant!!
Het is gek hoe dingen kunnen lopen! Dat ik een paar maand geleden verdriet voelde voor dit stel en dat ik nu in gesprek met ze was. Dat de online klik er is! We besluiten om snel eens af te spreken. We kunnen uren met elkaar online chatten maar die klik moet er in real life ook zijn!
15 september was het zover. Ik was enorm nerveus. Ik vroeg mezelf af waarom, ik had immers niets te verliezen? Was dat wel zo? Ik was toch al een beetje ‘verliefd’ op dit stel geworden. Wat als ze ons niet leuk vonden of de klik er stomweg niet was? Zou ik dan het draagmoederschap dan doorzetten? Ik wilde ook niet met mijn ‘baarmoeder te leen lopen’.
De deurbel ging. Ik deed de deur open en het was goed. De spanning verdween vrijwel meteen. En wat zijn ze leuk! We hebben gepraat, veel gelachen en ook verdriet gevoeld om hun eerdere ervaring. T raakte me, ik zag hun verdriet maar ik zag 2 mensen die niet uit het veld geslagen waren. 2 mensen nog vol liefde, voor elkaar en voor hun kinderwens.
Helaas moesten we afscheid nemen want het was al midden in de nacht. Volgens mij konden we nog uren kletsen. Ik gaf ze een dikke knuffel. Dat voelde goed en helemaal niet awkward.
Toen ze weg waren keken manlief en ik elkaar aan: dit is goed. En heel grappig ze lijken best een beetje op ons in hun doen en laten….
Dit was de laatste in een reeks van 3! Part I hier, Part II hier
—————English translated by S—————
Coincidence doesn’t exist?
I joined the page and asked if I there where some people who had been or were in the middle of being a surrogate so I got to know about how they felt during the pregnancy and how they got to doing this. The real stories. I got many responses and I got to learn a whole bunch more. Fantastic! I found oud Anique who I met online five years ago started this page, funny how thins go.
I also got a message from Stefano. He told me they went trough a surrogacy experience but it didn’t turn out the way they thought. I could ask him anything and he was open for help. I already had contact with a lot of surrogates and their side of it but I didn’t hear from the receiving end. I didn’t know yet that these where the guys from the newspaper I read in the hair salon a couple of months ago…
We got talking and we talked about a lot of different stuff. I went to his profile page and scrolled trough the pictures and saw he went to the Harry Potter exposition zich I had been to as well. I am a huge Harry Potter fan and what is more fun finding out someone else is as well! We became friends on Facebook and I began reading his posts finding out they kept a blog about there journey of becoming dads. When I reached the posts from may I found out these where the guys from the newspaper and that’s the reason it didn’t turn out the way the thought!!
It is funny how things can go! A couple months ago I felt sad for what had happend to them and now I was talking to them. There was a connection online and we decided to meet in person because it can be real different in real life.
September 15th was the date. I was really nervous. I wondered why because I had nothing to lose? But did I? I kind of “fell in love” with this couple a bit and what if it was really different in real life? Would I continue my search of being a surrogate? I don’t like the idea of screaming “Womb for lend” everywhere I go.
The doorbell rang. I opened the door and felt good. The tension immediately disappeared. They are great! We talked a lot, laughed a lot but also talked about there sadness from there last experience. It touched me, I saw there hurt but I also saw 2 people full of love, for each other and for a child.
When it was 00:30pm we said goodbye but it felt like if we could have talked for many more hours. I gave them a big hug. It felt good and not awkward at all.
When the were gone I looked at my husband: this felt good. Funny thing, they kind of look like us in there doing….
Wensvaders - Draagmoederschap 